ś.p. Klemens Kamiński – Ur. 16.01.1940 r. Zabrze / Zm. 05.08.2012 r. Wrocław

 

Pochodził ze śląskiej, katolickiej rodziny z tradycjami muzycznymi. Posługę organistowską Mszy Świętej sprawował już jako nastoletni chłopiec. Ukończył prywatną Średnią Szkołę Organistowską księży Salezjanów w Przemyślu, jak również Średnią Szkołę Muzyczną w Szczecinie (1961 r.), w klasie fortepianu Gertrudy Konatkowskiej.

Studiował teorię i dyrygenturę na uczelniach w Poznaniu i we Wrocławiu, grę organową w klasie prof. Juliana Bidzińskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu (1966), kompozycję w klasie Stefana Bolesława Poradowskiego i Tadeusza Natansona. W latach 1969 – 1970 przebywał na stypendium rządu austriackiego w Salzburgu, gdzie w ośrodku „Mozarteum” pogłębiał wiedzę z zakresu muzyki kościelnej.

Od 01.10.1966 r. nieprzerwanie aż do śmierci w 2012 r. był organistą Archikatedry Wrocławskiej pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela.

Był nauczycielem organów, improwizacji, realizacji basso-continuo we wrocławskich szkołach muzycznych: Państwowej Szkole Muzycznej II st. im. Ryszarda Bukowskiego, Państwowym Liceum Muzycznym im. Karola Szymanowskiego.

W Akademii Muzycznej we Wrocławiu wykładał kontrapunkt, literaturę organową, harmonię, metodykę, jak również kształcił absolwentów w klasie organów.

Wykształcił ponad 90 organistów, a w śród niech wielu wirtuozów tego instrumentu. Absolwenci Klemensa Kaminskiego zajmują obecni znaczące pozycje w życiu muzycznym Wrocławia, a także w całym kraju, jak i poza jego granicami.

Działając jako organista katedralny konsekwentnie zmierzał do przywrócenia przedwojennej świetności muzykowania w Katedrze. W 1975 r. założył przy Katedrze zespół wokalno – instrumentalny, ukierunkowany na wykonywanie oratoryjnej muzyki sakralnej, mający zapewnić uroczystościom religijnym odpowiednią oprawę muzyczną. Zespół w pierwszym dziesięcioleciu swojej działalności korzystał z kilku protektorów (Jeunesses Musicales, Uniwersytet Wrocławski, Politechnika Wrocławska), niemniej od 1986 r. działał wyłącznie pod auspicjami Katedry Wrocławskiej pod nazwą Wratislaviense Collegium Musicum Cathedrale. Zespół odnosił liczne sukcesy, w kraju i za granicą. Tytułem przykładu należy wskazać na niektóre tylko osiągnięcia jak: I nagroda na Festiwalu Orkiestr Kameralnych w Brieve (Francja), II miejsce w III międzynarodowym konkursie chórów w Weronie (Włochy), udział w finale konkursu zespołów katedralnych w Amiens (Francja). Zespół koncertował na licznych festiwalach krajowych m. in. w Częstochowie, Olsztynie, Legnicy, Wrocławiu, jak również za granicą (m. in. w Niemczech – Berlin, Norymberga, Kolonia, Würzburg, Frankfurt nad Menem, Francji, Włoszech).

Był organizatorem dwóch międzynarodowych wrocławskich spotkań chórów kościelnych, których celem miało być propagowanie polskiej muzyki sakralnej oraz nawiązanie kontaktów z europejskimi chórami muzyki kościelnej. Inaugurował kolejne Dni kultury chrześcijańskiej w Katedrze Wrocławskiej. Występował na rzecz hospicjum Ojców Bonifratrów we Wrocławiu. Dokonywał nagrań na rzecz Polskiego Radia. Zainicjował cykl koncertów muzyki barokowej i klasycznej w Muzeum Narodowym. Brał udział w licznych prezentacjach, dawał koncerty w Auli Leopoldyńskiej. W kościele ewangelickim występował w cyklu koncertów pt. dzieło Jana Sebastiana Bacha. Doniosłą rolę odegrał podczas uroczystości związanych z pobytami Ojca Świętego Jana Pawła II we Wrocławiu: na przywitanie Ojca Świętego w Katedrze w 1983 r. zespół wykonał pod kierownictwem Klemensa Kaminskiego „Te Deum” A. Brücknera z udziałem filharmoników wrocławskich; zaś w ramach 46 Kongresu Eucharystycznego we Wrocławiu w 1997 r., witając Papieża Jana Pawła II w Katedrze Wrocławskiej, zespół wykonał pod moim kierownictwem następujące utwory: ks. W. Gieburowski „Tu es Petrus”, J. S. Bach „Magnificat”, F. Schubert „Tantum Ergo”.

Wraz z prowadzonym zespołem Klemens Kamiński zapewniał oprawę muzyczną znaczących uroczystości odbywających się w Katedrze. Cykliczny charakter miały ponadto dawane przez zespół koncerty, zwłaszcza w okresie Bożego Narodzenia, jak i Wielkiego Postu.

Z zespołem współpracowali znani wrocławscy wokaliści, m. in.: Danuta Paziuk – Zipser, Agata Młynarska, Maria Zawartko, Maria Czechowska, Bogdan Makal, Ewa Murawska, Andrzej Kalinin.

Odznaczenia:

1) 1982 – srebrna odznaka „Zasłużony dla województwa wrocławskiego i miasta Wrocławia”, nadana przez Radę Narodową Województwa Wrocławskiego i Miasta Wrocławia;

2) 1983 – odznaka „Zasłużony działacz kultury”, nadana przez Ministra Kultury i Sztuki;

3) 1987 – Złoty Krzyż Zasługi, nadany przez Radę Państwa;

4) 1992 – nagroda Ministra Kultury i Sztuki;

5) 2000 – Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski, nadany przez Prezydenta RP;

6) 2006 – brązowy medal „Zasłużony kulturze Gloria Artis”, nadany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Jako organista Katedry zapewniał oprawę muzyczną ekstraordynaryjnych uroczystości, nielimitowanych co do czasu ich trwania, które właściwe pozostają tylko dla kościoła katedralnego (uroczyste msze jubileuszowe hierarchów kościelnych, uroczystości zgromadzeń zakonnych, dni kultury chrześcijańskiej, święcenia kapłańskie, nadawanie doktoratów honoris causa, msze z okazji rocznic i innych uroczystych świąt państwowych, uroczyste msze z okazji zjazdów przedstawicieli poszczególnych grup zawodowych, msze beatyfikacyjne, msze pielgrzymkowe roku jubileuszowego 2000, msze z okazji peregrynacji obrazów etc., etc.).

Klemens Kaminski codziennie tworzył muzykę. Miał dar improwizacji. Wytworzył swój własny, niespotykany styl. W jego improwizacjach przeplatały się ze sobą elementy romantyczne, jak i typowe dla epoki baroku. Czerpał z Bacha, Buxtechudego, Francka, Rheinbergera, Regera, jak również polskich kompozytorów takich jak Nowowiejski i Służyński. Ulubionymi przez niego motywami jego improwizacji były pieśni kościelne, zarówno polskie, jak i niemieckie, zapamiętane jeszcze z czasów dziecięcych. Szczególnie ulubionym tematem, powracającym w jego improwizacjach, była pieśń „Mądrości, która z ust Bożych wypływasz” oraz melodie z nabożeństw roratnich i gorzkich żali. Jego improwizacjami inspirowali się jego uczniowie, którzy na bazie jego muzyki szukali swojego stylu w trudnej sztuce improwizacji organowej.

Dla swoich uczniów – organistów zawsze znajdował czas, był z nimi ogromnie związany, oceniał utwory, z którymi przychodzili do niego, cieszył się ich sukcesami, przeżywał porażki jak swoje.

Choć działał na wielu muzycznych płaszczyznach, jako wykładowca, pedagog, dyrygent – najbardziej czuł się związany właśnie z kościołem – Katedrą Wrocławską, gdzie podczas codziennych mszy, przez 47 lat, skromnie i konsekwentnie służył Bogu swoją grą, której styl pozostanie dla nas niezapomniany.